පාවී පාවී 

අවුදින් 

මිහි මව් ලෙහි වදින ...

ඈත නුඹ කුසේ 

වළා රොදින් වට 

පිනි බිඳුවකට

දැනෙනවාද උණුහුමක් 

කොයි තරම්  

........................................................

යටි සුළඟට විසිවී යන 

අක් මුල් සිඳ ගත් 

කාක බෝ පැළ

අපි හැම 

උන්මාද නගරේ 

වියරු සිහිනෙන් 

ඇහැරෙන්න අවසරයි......

සෙක්කුවේ බන්ධනේ 

ඉහිරවා ඉගිලෙන්න 

අවසරයි.........  

අහිමි උණුහුම 

සොයා පියඹා 

ගම් වදින්නට 

 

  

නුඹ
පළමු පෙම් කව වුණා නම්.......
සඳ ගිරක
කතර ඉම නොපිපී,

කුළුදුලේ
වසත් සමයක
දෑස මානේ
පෙති විදා
හිනැහුණානම් .......................

 කතාවක් කියන්න ආඛ්‍යානයක් ඕනෙමද...... 

ජිවත් වෙන්න අරමුණක් ඕනෙමද.... 

කවුද දන්නේ ... මට මොකද...??? 

ඒත් මගේ හිතේ මුල්ලක ගිනි ගන්න වියරුවක් තියෙනවා..... 

මාව හැමතිස්සෙම පුච්චන.... 

ඉතින් ඒ ගින්න නිවන්න පුළුවන් මේ වගේ පොඩ්ඩක් හදවතේ හැගීම් එළියට ගත්තොත් විතරමයි...

ටවුන් හෝල් කියන්නේ.... (to be completed)

නිශාවේ නළලත
සුපිපෙනා පිණි පොඳක් සේ
නුඹ,
කොහි ඉදන්
කොයි ලෙසින්
වැඩියදෝ
මා සිත් පොඩිය නම්
දන්නේ නෑ. . . .

හිරු රැසේ හැන්ගෙනා
මල් තුහින සේ

වරංගනා  නෙත් මත්තේ
හිනැහුණාය නිමේශයක්
අසෙනිය සේ වරංගනා
මැකී ගියා නිමේශකින්

සත්තයි හිනැහෙනවා   පෙම් මල්.....
නිරුදක කතරක පවා

අරුමයක් නොවේ
අකාලයේ දී පවා
ගිනියම් කතරේ
පිපෙනවා
පෙම් කුසුම්.....